Przeciwpożarowa kontrola instalacji elektrycznej w Katowicach

Wykonujemy kontrole przeciwpożarowe za pomocą termowizji na terenie Katowic

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom naszych Klientów ofe­rujemy spo­rzą­dze­nie pełnej kontroli przeciwpożarowej instalacji elektrycznej za pomocą termowizji na terenie Katowic i okolic.

W ramach naszych usług wyko­nu­jemy badania i analizy termowizyjne instalacji elektrycznych oraz raporty i opinie techniczne z przeprowadzonej kontroli na terenie Katowic i woj. Śląskiego.

Jak zlecić wykonanie kontroli przeciwpożarowej za pomocą termowizji w Katowicach

Napisz na adres mailowy: kontakt@batlab.pl (czynny 24h/7) lub zadzwoń tel: +48_799_465_427. Realizujemy usługi na terenie całego kraju, jednak naszą domeną jest Małopolska. Na nasze usługi wystawiamy FV 23%.!

Pozostałe usługi termowizyjne

Sprawdź inne nasze usługi, być może oprócz przeciwpożarowej kontroli instalacji elektrycznej możemy dla Państwa wykonać inną usługę kamerą termowizyjną.

Pozostałe informacje oprócz przeciwpożarowej kontroli instalacji elektrycznej

Katowice (1953-1956 Stalinogród, niem. Kattowitz, śl. Katowicy, cz. Katovice) – miasto na prawach powiatu w południowej Polsce, siedziba władz województwa śląskiego. Jeden z głównych ośrodków Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego i największe pod względem ludności miasto konurbacji górnośląskiej.

Początki Katowic sięgają XVI w., kiedy były ośrodkiem rolniczym i kuźniczym, którego gwałtowny rozwój został zapoczątkowany w połowie XIX w. wraz z rozwojem przemysłu i doprowadzeniem do miasta linii kolejowej. Prawa miejskie Katowice uzyskały 11 września 1865 r., rozwijając się z biegiem czasu w szybkim tempie, będąc obecnie jednym z największych miast Polski. Z liczbą 301 834 mieszkańców w 2014 jest 10. miastem w kraju pod względem liczby ludności i 11. pod względem powierzchni, mając prawie 165 km² [Wikipedia].

Województwo śląskie – jednostka samorządu terytorialnego i jednostka podziału administracyjnego Polski o powierzchni 12 333,09 km², położona na obszarze Niziny Śląskiej, Wyżyny Śląsko-Krakowskiej, Kotliny Oświęcimskiej, Pogórza Zachodniobeskidzkiego, Beskidów Zachodnich. Obejmuje wschodnią część historycznych ziem Górnego Śląska i część zachodniej Małopolski, w tym Zagłębie Dąbrowskie, Zagłębie Krakowskie, Żywiecczyznę i Częstochowę. Zamieszkuje je 4,59 mln osób. Jest województwem o najwyższym stopniu urbanizacji i gęstości zaludnienia. Siedzibą władz województwa są Katowice [Wikipedia].

Zainteresowania historią i kulturą ludową Ślązaków pojawiają się u pisarzy i uczonych polskich właściwie dopiero od drugiej po­łowy osiemnastego wieku. Różny był charakter tych zainteresowań. Polacy przybywający na ziemie śląskie z innych obszarów targanego wewnętrznymi niedomaganiami kraju patrzą na nie przede wszyst­kim ze stanowiska emocjonalnego, jakie musiało się pogłębiać z chwilą bezpośredniego zetknięcia z ludnością rodzimą dawno utra­conej dzielnicy. Tożsamość zachowanego języka, bliskie podobień­stwo kultury i zdecydowana postawa śląskiego ludu wzbudzały uczucie żalu, że ziemię tę tak zaniedbano. Czujemy to wyraźnie we wspomnieniach Franciszka Karpińskiego, umykającego z kraju przed konfederacją barską poprzez Śląsk do Wiednia. Karpiński pytając miejscowego chłopa o drogę do Oderberga usłyszał cierpką odpo­wiedź: „Niemcy to nazwah Odelberg, a to miasto zowie się Bogumi- nów po dawnemu”. „Tak to dawność i usiłowania niemieckie — pisze dalej Karpiński — nie mogły wymazać z pamięci pospólstwa na­zwisko starożytne miasta tego. Znowu ja ciebie wspominam, oj­czyzno moja, jak daleko kiedyś rozciągały się twoje osady, które nieładem utraciłaś. A teraz język mój, pozostały jeszcze między po­spólstwem, potwierdził mi wielkość dawną naszych Słowian, którzy tak zmarnieli w czasie teraźniejszym”. Podobne wypowiedzi o łącz­ności Śląska z Polską, ale już w formie obiektywnych stwierdzeń, znajdujemy w krytycznych pismach Naruszewicza. Nade wszystko zaś wyniki badań twórców i organizatorów nowoczesnej nauki pol­skiej, Kołłątaja i Bandtkiego, są punktem zwrotnym w ujmowaniu zagadnień śląskich. Zwłaszcza źródłowe prace Bandtkiego, między innymi oparte na badaniach terenowych, dają podstawę do nauko­wego ustalenia zachodnich granic zasięgu języka polskiego i kultury Ślązaków. W późniejszych latach pierwszej połowy XIX w. nie spo­tykamy już tak konkretnych badań nad kulturą Ślązaków, badań opartych na materiałach źródłowych. Poza gorącymi odezwami Jó­zefa Łepkowskiego, krakowskiego archeologa i historyka sztuki, na­trafiamy w tym okresie na romantyczne inwokacje Polaków podą­żających przez Śląsk na zachód bądź też do śląskich uzdrowisk, jak np. Wincentego Pola, który „z przelotu taboru” (pociągu) stwierdził plemienną i dialektyczną przynależność Śląska do Polski, wieszcząc, że „Śląsk, jak należał do Polski, tak będzie polskim, gdy się wielkie rzesze o wymiar sprawiedliwości upomną”¹. Żadne z ówczesnych nau­kowych ognisk polskich nie przystąpiło do systematycznych badań dających podstawy do obiektywnych stwierdzeń związków Śląska z resztą ziem polskich. Jednakże należy tu wymienić tzw. „patrio­tyczną akcję”, którą z ramienia Wydziału Literackiego Kasyna Go­styńskiego podjął na Śląsku Edmund Bojanowski, folklorysta, wy­chowanek uniwersytetu wrocławskiego, pozostający w kontaktach z Purkynjem i Lompą. Nie rozwinęła się przecież ta akcja na tyle, aby przynieść poważniejsze wyniki naukowo-badawcze. Dopiero w początkach drugiej połowy dziewiętnastego wieku uzyskał je Lucjan Malinowski na podstawie badań terenowych, zapoczątkowa­nych w 1869 r [Szajbel, Jan (1926-1973) Oprac, Linette, Bogusław Oprac].